ProZ.com translation contests »
11th ProZ.com translation contest: "Contemporary society" » English to Serbian » Entry by Momcilo Pavlovic


Source text in English

Translation by Momcilo Pavlovic (#13198)

We're accustomed to glamour in London SE26: Kelly Brook and Jason Statham used to live above the dentist. But when Anouska Hempel's heels hit the cracked cement of the parking space outside my flat, it's hard not to think of those Picture Post photographs of royalty visiting bombed-out families during the second world war. Her mission in my modest tract of suburbia is, however, about more than offering sympathy. Hempel—the woman who invented the boutique hotel before it bore any such proprietary name—has come to give me information for which, judging by the spreads in interiors magazines and anxious postings on online DIY forums, half the property-owners in the Western world seem desperate: how to give an ordinary home the look and the vibe of a five-star, £750-a-night hotel suite. To Hem­pelise, in this case, a modest conversion flat formed from the middle slice of a three-storey Victorian semi.

"You could do it," she says, casting an eye around my kitchen. "Anyone could do it. Absolutely no reason why not. But there has to be continuity between the rooms. A single idea must be followed through." She looks out wistfully over the fire escape. "And you'd have to buy the house next door, of course." That's a joke. I think.

...

It's worth pausing, though, to consider the oddness of this impulse. The hotel room is an amnesiac space. We would be troubled if it bore any sign of a previous occupant, particularly as many of us go to hotels in order to do things we would not do at home. We expect a hotel room to be cleaned as thoroughly as if a corpse had just been hauled from the bed. (In some cases, this will actually have happened.) The domestic interior embodies the opposite idea: it is a repository of memories. The story of its inhabitants ought to be there in the photos on the mantelpiece, the pictures on the wall, the books on the shelves. If hotel rooms were people, they would be smiling lobotomy patients or plausible psychopaths.
Navikli smo se na glamur u jugoistočnom Londonu 26: Keli Bruk i Džejson Statem su živeli iznad zubara. Ali kada su potpetice Anuske Hempel počele da odzvanjaju po ispucalom betonu parkinga pored mog stana, nisam mogao a da ne pomislim na one fotografije na razglednicama kraljevske porodice koja posećuje domaćinstva koja su bombardovana tokom drugog svetskog rata. Njena misija u ovom mom skromnom predgrađu je ipak nešto više od izražavanja običnog sažaljenja. Gospođa Hempel-žena koja je izumela hotel-butik pre nego što je on dobio ime vlasnika-došla je da mi prenese informaciju zbog koje , sudeći po duplericama luksuznih časopisa i napisima zabrinutih učesnika internet foruma u vezi sa savetima tipa "Uradi sam", polovina privatnih vlasnika u Zapadnom svetu pada u očajanje: kako običnom domu dati zgled i ambijent hotela sa pet zvezdica, apartmana za koji treba platiti 750 funti za jednu noć. U ovom slučaju, za Hempelovu, to je skroman stan koji nastaje od preuređenog srednjeg dela jedne trospratne viktorijanske zgrade bliznakinje.

"Vi biste mogli to da uradite", kaže ona, bacajući brz pogled po mojoj kuhinji. " Svako bi to mogao da uradi. Uopšte nema razloga zašto se to ne bi moglo. Ali, između soba mora da postoji kontinuitet. Mora se ostati dosledan samo jednoj ideji." Čežnjivo je pogledala napolje preko protivpožarnih stepenica. " A morali biste da kupite i susednu kuću, naravno." To se ona šali, pomislih.

Vredi malo stati, ipak, pa razmisliti o neobičnosti ovog predloga. Hotelska soba predstavlja amnezijski prostor. Bilo bi nam neprijatno ako bi ona odisala nekim tragom prethodnog korisnika, naročito zato što mnogi od nas odlaze u hotele da bi tamo radili stvari koje ne bi radili kod kuće. Od hotelske sobe očekujemo da bude tako čista kao krevet sa kojeg je upravo odnet nečiji leš. (U nekim slučajevima, može se nešto tako i desiti.) Unutrašnjost doma podrazumeva nešto sasvim suprotno: to je trezor uspomena. Priča o njegovim stanarima mora da bude tu, na fotografijama koje se nalaze iznad kamina, na slikama koje su na zidovima, u knjigama koje stoje na policama. Kada bi hotelske sobe bile ljudi, oni bi izgledali poput pacijenata kojima je urađena lobotomija i koji imaju zaleđeni osmeh na licu ili poput pravih psihopata.


Discuss this entry