We're accustomed to glamour in London SE26: Kelly Brook and Jason Statham used to live above the dentist. But when Anouska Hempel's heels hit the cracked cement of the parking space outside my flat, it's hard not to think of those Picture Post photographs of royalty visiting bombed-out families during the second world war. Her mission in my modest tract of suburbia is, however, about more than offering sympathy. Hempel—the woman who invented the boutique hotel before it bore any such proprietary name—has come to give me information for which, judging by the spreads in interiors magazines and anxious postings on online DIY forums, half the property-owners in the Western world seem desperate: how to give an ordinary home the look and the vibe of a five-star, £750-a-night hotel suite. To Hempelise, in this case, a modest conversion flat formed from the middle slice of a three-storey Victorian semi.
"You could do it," she says, casting an eye around my kitchen. "Anyone could do it. Absolutely no reason why not. But there has to be continuity between the rooms. A single idea must be followed through." She looks out wistfully over the fire escape. "And you'd have to buy the house next door, of course." That's a joke. I think.
...
It's worth pausing, though, to consider the oddness of this impulse. The hotel room is an amnesiac space. We would be troubled if it bore any sign of a previous occupant, particularly as many of us go to hotels in order to do things we would not do at home. We expect a hotel room to be cleaned as thoroughly as if a corpse had just been hauled from the bed. (In some cases, this will actually have happened.) The domestic interior embodies the opposite idea: it is a repository of memories. The story of its inhabitants ought to be there in the photos on the mantelpiece, the pictures on the wall, the books on the shelves. If hotel rooms were people, they would be smiling lobotomy patients or plausible psychopaths. | Mi sa londonskim poštanskim kodom „SE26“ naviknuti smo na glamur: Keli Bruk i Džejson Stetam su nekada živeli tu iznad zubara. Međutim, kada su potpetice Anuške Hempel sevnule po napuklom asfaltu na parkingu ispred mog stana, bilo je teško ne setiti se onih razglednica sa fotografijama plemića u poseti porodicama kojima su porušene kuće u bombardovanju u drugom svetskom ratu. Njena misija u mom skromnom delu predgrađa ipak se tiče još nečega osim pružanja utehe. Hempelova – žena koja je izmislila butik-hotele pre nego što su oni uopšte i dobili takvo sebi svojstveno ime – došla je da mi pruži informacije koje bi, sudeći po duplericama u časopisima o uređenju enterijera i postovima punih nervoznog iščekivanja na onlajn „uradi sam“ forumima, polovina vlasnika nepokretnosti u Zapadnom svetu čini se očajno hteli da saznaju: kako običnom domu dati izgled i šmek hotelskog apartmana sa pet zvezdica i cenom od 750 funti za noć. Odnosno, kako „hempelizovati", u ovom slučaju, skromni preuređeni stan sačinjen od srednjeg sprata trospratne kuće u viktorijanskom stilu izgrađene za dve porodice. „Mogli biste to da uradite“, kaže, odmeravajući moju kuhinju. „Svako može to da uradi. Ne postoji apsolutno nijedan razlog protiv. Mada mora da postoji kontinuitet između prostorija. Jedna ideja mora da se sprovede do kraja.“ Žalostivo je pogledala preko požarnih stepenica. „Naravno, morali biste da kupite i susednu kuću.“ To je šala. Valjda. Vredi, s druge strane, zastati i razmotriti čudnovatost ovog impulsa. Hotelska soba je zaboravni prostor. Smetalo bi nam kada bi posedovala ikakav trag prethodnog posetioca, pogotovo što mnogi od nas odlaze u hotele da rade stvari koje ne bismo radili kod kuće. Očekujemo da hotelska soba bude tako dobro očišćena kao da je u njoj leš upravo bio uklonjen sa kreveta. (U nekim slučajevima, to se zaista i dogodilo). Enterijer doma otelotvoruje suprotnu ideju: on je pohranjivač sećanja. Priča o ukućanima i treba da bude prisutna na fotografijama na pultu iznad kamina, na slikama na zidu, u knjigama na policama. Kada bi hotelske sobe bile ljudi, to bi bili lobotomizovani pacijenti koji se samo smeše, ili moguće psihopate. |