Splendor to nic nowego dla kogoś, kto mieszka pod londyńskim kodem pocztowym SE26: nad dentystą mieszkała kiedyś Kelly Brook i Jason Statham. Jednak gdy obcasy Anouski Hempel uderzają w popękany cement parkingu przed moim mieszkaniem, od razu przywodzi mi to na myśl zdjęcia z Picture Post ukazujące członków rodziny królewskiej odwiedzających rodziny pozbawione dachu nad głową w wyniku bombardowań w czasie II Wojny Światowej. Jednakowoż jej misja na moim skromnym kawałku przedmieścia nie ogranicza się jedynie do przekazania wyrazów współczucia. Hempel – kobieta, która wymyśliła hotel butikowy, zanim jeszcze istniała jego obecnie zastrzeżona nazwa – przybyła, by udzielić mi informacji, o które, jak sądzić można po artykułach z czasopism o wystroju wnętrz oraz pełnych zapału komentarzach na forach „Zrób to sam”, desperacko zabiega połowa właścicieli nieruchomości na Zachodzie: jak zwykłemu domowi nadać wygląd oraz klimat pięciogwiazdkowego apartamentu hotelowego w cenie 750 funtów za nocleg. Procesowi hempelizacji tym razem ulec ma skromne mieszkanko zaadaptowane z kawałka wyciętego ze środka trójkondygnacyjnego wiktoriańskiego bliźniaka.
„Możesz to zrobić” – mówi, rzucając okiem dookoła mojej kuchni. „Każdy może. Absolutnie nie widzę powodu, dlaczego nie. Ale we wszystkich pokojach musi być zachowana ciągłość. Trzeba trzymać się jednej koncepcji.” Spogląda smętnie na schody pożarowe. „No i, oczywiście, musiałbyś kupić mieszkanie obok.” To żart. Tak mi się zdaje. (…)
Tu warto się zatrzymać, by zastanowić się nad dziwacznością takiego impulsu. Pokój hotelowy to przestrzeń amnezyjna. Martwiłby nas widok jakichkolwiek śladów obecności poprzedniego lokatora, zwłaszcza że wielu z nas udaje się do hotelu po to, by robić to, czego nie robiłby w domu. Oczekujemy, że pokój hotelowy będzie dokładnie sprzątnięty, jakby dopiero co wyciągnięto spod łóżka czyjeś zwłoki. (W niektórych przypadkach tak rzeczywiście bywa.) Domowe wnętrze jest uosobieniem zupełnie przeciwnej idei: jest skarbnicą wspomnień. Powinna tam znajdować się historia jego mieszkańców: na zdjęciach nad kominkiem, obrazach na ścianie, w książkach na półkach. Gdyby pokoje hotelowe były ludźmi, byliby to uśmiechnięci pacjenci po lobotomii lub stwarzający pozory normalności psychopaci.