A theme of the age, at least in the developed world, is that people crave silence and can find none. The roar of traffic, the ceaseless beep of phones, digital announcements in buses and trains, TV sets blaring even in empty offices, are an endless battery and distraction. The human race is exhausting itself with noise and longs for its opposite—whether in the wilds, on the wide ocean or in some retreat dedicated to stillness and concentration. Alain Corbin, a history professor, writes from his refuge in the Sorbonne, and Erling Kagge, a Norwegian explorer, from his memories of the wastes of Antarctica, where both have tried to escape.
And yet, as Mr Corbin points out in "A History of Silence", there is probably no more noise than there used to be. Before pneumatic tyres, city streets were full of the deafening clang of metal-rimmed wheels and horseshoes on stone. Before voluntary isolation on mobile phones, buses and trains rang with conversation. Newspaper-sellers did not leave their wares in a mute pile, but advertised them at top volume, as did vendors of cherries, violets and fresh mackerel. The theatre and the opera were a chaos of huzzahs and barracking. Even in the countryside, peasants sang as they drudged. They don’t sing now.
What has changed is not so much the level of noise, which previous centuries also complained about, but the level of distraction, which occupies the space that silence might invade. There looms another paradox, because when it does invade—in the depths of a pine forest, in the naked desert, in a suddenly vacated room—it often proves unnerving rather than welcome. Dread creeps in; the ear instinctively fastens on anything, whether fire-hiss or bird call or susurrus of leaves, that will save it from this unknown emptiness. People want silence, but not that much. | And tema ng panahon, sa mga maunlad na bansa, na ang mga tao ay naghahanap ng katahimikan nguni't walang masumpungan. Ang ingay ng trapiko, ang walang humpay na tunog ng mga telepono, ang mga digital na anunsyo sa mga bus at mga tren, mga bukas na telebisyon sa mga opisinang walang tao, ay walang katapusang baterya at kaguluhan. Ang sangkatauhan ay napapagod sa ingay at naghahanap ng kakaiba - kahit sa kagubatan, sa malawak na karagatan, o sa mga pagpupulong upang makaranas ng katahimikan at konsentrasyon. Si Alain Corbin, isang dalubhasa sa Kasaysayan, ay nagsulat kung paano siya naligtas sa Sorbonne, at si Erling Kagge, isang manggagalugad na Norwegian sa kanyang alaala ng pagkawasak ng Antarctica, kung saan silang dalawa ay nagtangkang tumakas. Gayunman, sinabi ni Ginoong Corbin sa "A History of Silence", na maaaring wala ng ingay na maihahantulad sa nagdaan. Bago magkaroon ng niyumatik na gulong, ang syudad ay puno ng nakakabinging kalansing ng mga bakal na rim ng mga gulong, at bakal na sapatos ng kabayo sa semento. Bago nagdesisyong magsarili ng dahil sa mga mobile phones, ang mga bus at mga tren ay puno ng nakakabinging pag-uusap. Hindi iniiwan ng mga nagtitinda ng dyaryo ang kanilang paninda kundi siya ay sumisigaw upang makabenta, katulad ng mga tindero ng seresa, bulaklak na kulay-lila, at bagong huling alumahan. Ang teatro at opera ay puno ng malalakas na hiyawan at agawan ng upuan. Maging sa bukid, ang mga tauhan ay umaawit habang nagtratrabaho, Ngayon, wala ng awit na madidinig. Ang nagbago ay hindi ang antas ng ingay, na nirereklamo ng mga nagdaang siglo, kundi ang antas ng kaguluhan, na siyang pumupuno sa katahimikang dapat ay nararamdaman. Meron pang paradoks na namumuo, dahil kung ito ay magaganap-sa gitna ng mga puno ng pino, sa hubad na disyerto, sa nabakanteng silid,-ito ay magpapatunay ng pagkabahala kaysa sa masayang pagtanggap. Ang pangamba ay unti-unting bumabalot; ang tenga ay napinid, maging sa tunog ng apoy o huni ng ibon o pagaspas ng dahon, na magliligtas sa nakabibinging katahimikan. Nais ng mga tao ng katahimikan, nguni"t hindi labis. |