Imagine dining in a European capital where you do not know the local language. The waiter speaks little English, but by hook or by crook you manage to order something on the menu that you recognise, eat and pay for. Now picture instead that, after a hike goes wrong, you emerge, starving, in an Amazonian village. The people there have no idea what to make of you. You mime chewing sounds, which they mistake for your primitive tongue. When you raise your hands to signify surrender, they think you are launching an attack.
Communicating without a shared context is hard. For example, radioactive sites must be left undisturbed for tens of thousands of years; yet, given that the English of just 1,000 years ago is now unintelligible to most of its modern speakers, agencies have struggled to create warnings to accompany nuclear waste. Committees responsible for doing so have come up with everything from towering concrete spikes, to Edvard Munch’s “The Scream”, to plants genetically modified to turn an alarming blue. None is guaranteed to be future-proof.
Some of the same people who worked on these waste-site messages have also been part of an even bigger challenge: communicating with extraterrestrial life. This is the subject of “Extraterrestrial Languages”, a new book by Daniel Oberhaus, a journalist at Wired.
Nothing is known about how extraterrestrials might take in information. A pair of plaques sent in the early 1970s with Pioneer 10 and 11, two spacecraft, show nude human beings and a rough map to find Earth—rudimentary stuff, but even that assumes aliens can see. Since such craft have no more than an infinitesimal chance of being found, radio broadcasts from Earth, travelling at the speed of light, are more likely to make contact. But just as a terrestrial radio must be tuned to the right frequency, so must the interstellar kind. How would aliens happen upon the correct one? The Pioneer plaque gives a hint in the form of a basic diagram of a hydrogen atom, the magnetic polarity of which flips at regular intervals, with a frequency of 1,420MHz. Since hydrogen is the most abundant element in the universe, the hope is that this sketch might act as a sort of telephone number. | Замислете си како вечерате во некој главен Европски град, каде што не го познавате локалниот јазик. Келнерот малку зборува англиски, ама со сиот напор успевате да нарачате нешто кое што го распознавате од менито, да го изедете и платите. Сега, наместо тоа замислите си, откако планинарењето тргне во погрешна насока, доаѓате, изгладнети во Амазонско село. Луѓето таму немаат појма што да прават со вас. Правите мимики со џвакачки звуци, коишто тие погрешно ги сфаќаат како да се ваш примитивен јазик. Кога ги подигате рацете да означите дека се предавате, тие помислуваат дека лансирате напад. Да се комуницира без заеднички контекст е тешко. На пример, радиокативните места мора да се остават недопрени 10-тина или 100-тина години; сепак, со оглед на тоа дека англискиот јазик од пред само 1.000 години сега е неразбирлив за повеќето од модерните зборувачи, агенциите имаа потешкотии да направат предупредувања да го пропратат нуклеарниот отпад. Комитетите коишто се одговорни за тоа, имаа разни идеи, од подигање на цементни шилци, до композицијата „Врисокот“ (The Scream) од Едвард Мунч, до генетски модифицирани фабрики коишто ќе алармираат сино. За ниту едно од тие нешта не се гарантира дека ќе се докажат во иднина. Некои од истите луѓе, коишто работеа на тие отпадни места, исто така беа и дел од еден дури и поголем настан: комуницирање со вонземјани. Ова е темата на „Вонземјански јазици“, новата книга на Даниел Оберхаус, новинар во „Вајарт“ (Wired). Не се знае ништо за тоа како вонземјаните може да приземат информации. Неколку плакети коишто беа испратени во раните 1970-ти со Пионир 10 и 11, двете вселенски летала, покажуваат голи човечки суштества и груба мапа за наоѓање на Земјата - тоа е рудиментирана работа, но дури и преку тоа се смета дека вонземјаните може да гледаат. Поради тоа што такво летало нема ништо повеќе од бесконечно мала шанса да биде најдено, радио преносите од Земјата и патувањето со брзина на светлината имаат поголема веројатност да направат контакт. Ама исто како што терестриалното радио мора да се вклучи на точна фреквенција, исто така треба и меѓуѕвезденото. Ама како вонземјаните ќе се појават на правото? Плакетата Пионир ни дава навестување во форма на основен дијаграм на еден атом на водород, магнетскиот поларитет кој што се превртува во регуларни интервали, со фреквенција од 1,420 MHz. Поради тоа што водородот е најраспространет елемент во вселената, надежта е дека оваа скица може да делува како некој вид на телефонски број. |