Замислете да вечерате во европска престолнина при што не го знаете тамошниот јазик. Келнерот зборува малку англиски, но вака или онака успевате да нарачате нешто што препознавате на менито, јадете и плаќате. Сега, наместо тоа, замислете дека, откако планинарењето ќе тргне наопаку, изникнувате жив гладен во едно амазонско село. Луѓето таму немаат поим што да мислат за вас. Вие имитирате звуци на џвакање, кои тие погрешно ги протолкуваат како ваш исконски јазик. Кога кревате раце за да назначите предавање, тие мислат дека започнувате напад.

Комуницирањето без заеднички контекст е мачно. На пример, радиоактивните места мора да бидат оставени непореметени десетици илјади години; сепак, имајќи предвид дека англискиот јазик од пред само 1 000 години, сега е неразбирлив за повеќето негови современи говорители, друштвата се имаат намачено да изготват предупредувања за да го придружуваат нуклеарниот отпад. Одборите задолжени за тоа смислија сè, од огромни бетонски шилци, до „Пискот“ на Едвард Мунк, до растенија генетски модифицирани да се претворат во тревожно сино. За ниту едно не е сигурно дека ќе биде долгорочно.

Некои од истите луѓе кои работеа на овие пораки за депониите, исто така беа дел од еден уште поголем предизвик: воспоставување врска со вонземски живот. Ова е предмет на „Вонземски јазици“, нова книга на Даниел Оберхаус, новинар во Wired.

Ништо не е познато за тоа како вонземјаните можат да примат информации. Во раните 1970-ти со Пионер 10 и 11, две вселенски летала, беа испратени две плочи, кои прикажуваат голи човечки суштества и приближна мапа за наоѓање на Земјата - некои основни работи, но дури и со тоа се претпоставува дека вонземјаните можат да ги видат. Бидејќи таквото летало нема повеќе од незначително мали шанси да биде пронајдено, радиофонијата од Земјата, патувајќи со брзина на светлината, има поголема веројатност да оствари контакт. Но, исто како што копненото радио мора да биде наместено на правилната фреквенција, така треба и меѓуsвезденото. Како вонземјаните случајно би се нашле на правилната? Плочата на Пионер дава наговестување во облик на основен дијаграм на атом на водород, чиј магнетски поларитет се превртува во редовни интервали, со фреквенција од 1 420 MHz. Поради тоа што водородот е најзастапен елемент во вселената, постои надеж дека овoj приказ може да служи како еден вид телефонски број.

Замисли си дека вечераш во еден европски главен град каде што не го знаеш локалниот јазик. Келнерот малку зборува англиски, но како што знаеш и умееш, успеваш да нарачаш од менито некакво јадење што го препознаваш, јадеш и за коешто ќе платиш. А сега препушти ѝ се на фантазијата и место тоа, ќе залуташ при пешачење и одеднаш се појавуваш изгладнет во село крај реката Амазон. На луѓето таму не им паѓа напамет што да прават со тебе. Испушташ звуци како да џвакаш, а за кои тие помислуваат по грешка дека тоа е твојот примитивен јазик. Кога ги подигнуваш рацете да покажеш дека се предаваш, си мислат дека ќе ги нападнеш.

Општењето без заеднички контекст е тешко. Па така, локации со радиоактивен отпад мора да останат непристапни во текот на десетици илјади години. Сепак, со оглед на тоа дека англискиот јазик од пред илјада години е денес неразбирлив за неговите денешни говорители, надлежните институции работеле напорно на создавање на предупредувачки пораки непосредно пред нуклеарниот отпад. Комитетите задолжени за оваа задача смислиле сѐ и сешто, почнувајќи од кули со бетонски шилци, преку сликата „Вресок“ на Едвард Мунх, па сѐ до генетски модифицирани растенија кои посинуваат во знак на предупредување. Ниеден од овие предупредувачки сигнали нема гаранција за успех во иднина.

Некои од истите лица што ги изработувале овие предупредувачки пораки пред депониите со опасен отпад се соочиле со уште поголем предизвик: комуникација со вонземјани. Ова е тема на новата книга на Даниел Оберхаус „Вонземски јазици“, којшто работи како новинар во списанието „Вајрд“.

Не знаеме ништо за тоа како вонземјаните восприемаат информации. На пар плочки испратени на почетокот на седумдесетите години со двата вселенски брода, „Пионер 10“ и „Пионер 11“, се насликани голи човечки суштества и груба мапа со цртеж како да се пронајде Земјата – сосема едноставни нешта, за кои може да се мисли дека дури и вонземјани би ги препознале. Бидејќи таквите предмети немаат повеќе од бесконечно мали шанси да бидат откриени, веројатноста радио-програмите од Земјата, коишто патуваат со брзината на светлината, да воспостават контакт е поголема. Но, така како што радиото на Земјата мора да биде вклучено на точната фреквенција, така мора да биде пуштено и она меѓуѕвезденото. Како тогаш вонземјаните случајно би наишле на точната фреквенција? Плочките на вселенскиот брод „Пионер“ пружаат мала помош во облик на основен дијаграм на водороден атом, чијшто магнетен поларитет се врти во редовни временски интервали, со фреквенција од 1,420 мегахерци. Бидејќи водородот е најраспространетиот елемент во универзумот, постои надеж дека овој цртеж ќе функционира како еден вид на телефонски број.

Замислете си како вечерате во некој главен Европски град, каде што не го познавате локалниот јазик. Келнерот малку зборува англиски, ама со сиот напор успевате да нарачате нешто кое што го распознавате од менито, да го изедете и платите.
Сега, наместо тоа замислите си, откако планинарењето тргне во погрешна насока, доаѓате, изгладнети во Амазонско село. Луѓето таму немаат појма што да прават со вас. Правите мимики со џвакачки звуци, коишто тие погрешно ги сфаќаат како да се ваш примитивен јазик. Кога ги подигате рацете да означите дека се предавате,
тие помислуваат дека лансирате напад.

Да се комуницира без заеднички контекст е тешко. На пример, радиокативните места мора да се остават недопрени 10-тина или 100-тина години; сепак, со оглед на тоа дека англискиот јазик од пред само 1.000 години сега е неразбирлив за повеќето од модерните зборувачи, агенциите имаа потешкотии да направат предупредувања да го пропратат нуклеарниот отпад. Комитетите коишто се одговорни за тоа, имаа разни идеи, од подигање на цементни шилци, до композицијата „Врисокот“ (The Scream)
од Едвард Мунч, до генетски модифицирани фабрики коишто ќе алармираат сино.
За ниту едно од тие нешта не се гарантира дека ќе се докажат во иднина.

Некои од истите луѓе, коишто работеа на тие отпадни места, исто така беа и дел од еден дури и поголем настан: комуницирање со вонземјани. Ова е темата
на „Вонземјански јазици“, новата книга на Даниел Оберхаус, новинар во „Вајарт“ (Wired).

Не се знае ништо за тоа како вонземјаните може да приземат информации. Неколку плакети коишто беа испратени во раните 1970-ти со Пионир 10 и 11, двете вселенски летала, покажуваат голи човечки суштества и груба мапа за наоѓање на Земјата - тоа е рудиментирана работа, но дури и преку тоа се смета дека вонземјаните може да гледаат. Поради тоа што такво летало нема ништо повеќе од бесконечно мала шанса да биде најдено, радио преносите од Земјата и патувањето со брзина на светлината имаат поголема веројатност да направат контакт. Ама исто како што терестриалното радио мора да се вклучи на точна фреквенција, исто така треба и меѓуѕвезденото. Ама како вонземјаните ќе се појават на правото? Плакетата Пионир ни дава навестување во форма на основен дијаграм на еден атом на водород, магнетскиот поларитет кој што се превртува во регуларни интервали, со фреквенција од 1,420 MHz. Поради тоа што водородот е најраспространет елемент во вселената, надежта е дека оваа скица може да делува како некој вид на телефонски број.